Quick fix
Terugdenkend aan die vervelende periode poppen er diverse herinneringen op. Ik weet nog wel, dat toen ik er midden in zat, ik er zo snel mogelijk vanaf wilde. Niets liever dan de draad weer oppakken en verder gaan met mijn leven. Maar zo werkte het niet. Dat was toen nog niet tot me doorgedrongen, maar dat inzicht zou wel gaan ontstaan. Niet snel, het had zijn tijd nodig. Gras gaat ook niet sneller groeien als je er aan gaat trekken.
Mijn eerste fase
Een burnout neemt zijn eigen tijd en doorloopt ondertussen een aantal fasen. Mijn eerste fase was er duidelijk eentje van: nee hè, niet nu, niet ik. Dat kan ik er nu even niet bij hebben. Deze fase noemt men wel de fase van ontkenning. Het er nog niet klaar voor zijn om hem te accepteren. Hoe lang z’n fase duurt, is voor iedereen verschillend. Bij mij duurde hij toch wel een paar maanden. Het was immers even schrikken toen de huisarts tegen me zei: doe even een paar weekjes rustig aan. Die paar weekjes werden 14 maanden! Die had ik niet zien aankomen. Dus je bent gauw weer een tijdje verder, time flies :-).
Help, ik verlies de controle!
Het is duidelijk iets dat mij overkwam. Ik had er géén controle over en het nam bezit van mijn leven. Tijd voor actie dacht ik. Van allerlei dingetjes geprobeerd: van acupunctuur tot mindfulness en weer terug. Het had niet het gewenste effect. Nu weet ik, dat ik in die eerste fase beter alle activiteiten op een héél laag pitje had kunnen zetten. Mijn lichaam zat echter nog in een hyper-de-pieper stand met al die stresshormonen. Actie ondernemen, dat levert wel resultaat op, zo werkte het tot aan de burnout altijd. Nu niet meer dus. Oude wetmatigheden waren ineens waardeloos. Dat was de zoveelste tegenvaller. Wat wel helpt is in zijn vrije versnelling zetten. Chillen, veel chillen zoals de jeugd zegt. Tot rust komen, de energielekken dichten en pas later starten met de opbouw. Dus geen lichamelijke inspanningen meer, echt niets doen is in deze fase het devies, hoe moeilijk het ook is. Want ik stond in de 'als maar door'-modus. Stoppen kwam niet in mijn vocabulaire voor en moe zijn al helemaal niet. Dus probeer te gaan lanterfanten, wandelen, kijken bij het vissen of bij het sporten van de jeugd. Ga iets doen wat nagenoeg géén energie kost.
Één van de meeste waardevolle inzichten die mijn burn-out mij heeft opgeleverd is het volgende. Ik zat véél te véél in mijn hoofd. Dus ik ben uit mijn hoofd gegaan en meer in mijn lichaam gaan ‘wonen’. Klinkt makkelijker dan gedaan. Maar dat was wel de weg die ik ben gegaan. Meer gaan voelen, hoe hangt de vlag erbij. Heb ik voldoende energie om iets te gaan doen. Waar voel ik spanning in mijn lichaam? Zit er een patroon in? Is het goed voor me of juist niet? De antwoorden op die vragen gaven me een indicatie hoe de vlag erbij hing. Nu had ik een aantal zogenaamde stoplichten en als die op rood sprongen, moest ik echt op de rem trappen. Vóór mijn burn-out had ik die niet, tenminste dat dacht ik. Ze waren er natuurlijk wel, alleen ik zag ze niet. Door het volgen van diverse cursussen en opleidingen ben ik me meer bewust geworden van mijn lichaam. Ik herken nu vroegtijdig een aantal belangrijke signalen en kan hier adequate actie op ondernemen.
Is een burnout nou een kadootje of niet?
Terugkomend op de vraag die ik aan het begin van deze blog heb gesteld, kan ik nu volmondig zeggen: ja, mijn burnout was een kadootje voor me! Niet op het moment toen ik er midden in zat, maar een tijd erna. Pas toen de zwarte sneeuw volledig was verdwenen en de krokussen zichtbaar waren geworden. Ik heb er veel van geleerd en zal niet gauw in een tweede burnout terechtkomen. Er zijn echter genoeg mensen die twee, drie of meerdere keren tegen deze sluipmoordenaar moeten aanlopen om hun lessen te leren. Het heeft mij echter veel nieuwe inzichten gebracht, die ik niet had willen missen!
