We merken vaak pas dingen op wanneer er op grote schaal iets verandert. Als het contrast te groot is om onze waarneming te ontlopen. Maar wat nou als dat proces langzaam zou gaan? En dat we ons als samenleving niet van de ene op de andere dag slechter zouden voelen en gedragen, maar iedere dag een klein beetje meer?
Zouden we dan in staat zijn om de observatie te maken dat we niet goed bezig zijn? Of zouden we stug doorgaan met ons leven, omdat de erosie van onze mentale en lichamelijke gezondheid ons in een fuik heeft geleid? Een fuik die ons behoed van het hebben van objectieve observaties over onze gezamenlijke realiteit?
Thuis door burn-out
Toen ik begin 2020 met burn-out verschijnselen thuis kwam te zitten ervaarde ik zo’n situatie. Alleen dan omgekeerd. Het was niet mijn omgeving die veranderde, maar ikzelf. Mijn leven kwam na een aantal turbulente jaren volledig tot stilstand. De wereld ging door. En hard ook. Het enorme contrast dat ik ervaarde, gaf me de mogelijkheid om te zien in wat voor wereld ik had geleefd.
In eerste instantie gaf ik mezelf nog de schuld. Want door mijn eigen ‘gebrek aan doorzettingsvermogen’ zat ik na een stressvolle periode van een aantal jaar ook nog eens ‘ziek’ thuis, zonder inkomsten.
Het duurde een aantal maanden voordat die gedachte plaatsmaakte voor iets wat ik al jaren niet meer had ervaren: contact met mijn gevoel. De realisatie dat ik al jarenlang leefde vanuit mijn hoofd viel me zwaar. En hoewel ik die periode in 2020 niet graag nog een keer zou overdoen, is dat wel het moment dat ik me realiseerde dat ik alleen gelukkig en gezond kon zijn als ik mijn gevoel nooit meer op de achtergrond zou plaatsen.
We missen verbinding in onze samenleving
Als je thuis zit heb je ineens veel tijd om te denken, voelen en doen. Dus toen ik na een half jaar weer meer contact kon maken met mijzelf, begonnen er een aantal puzzelstukjes op hun plek te vallen. Ik voelde ineens wat ik had gemist de afgelopen jaren: een connectie met alles. Als eerst was ik de connectie verloren met mijzelf. Het gevoel dat lichaam en geest beste vrienden zijn en zonder barrières met elkaar kunnen communiceren en elkaar feilloos aanvoelen.
Ook merkte ik ineens wat er met mijn vriendschappen was gebeurd. Gesprekken waren oppervlakkig. En als er al een echt gesprek mogelijk was, ging het alleen nog maar over ‘wie’ of ‘wat’ en allang niet meer over visies, dromen en plannen.
Mijn verbinding met de natuur voelde achteraf gezien al helemaal als een lachertje. Jarenlang was ik niet weg te slaan uit bossen, velden en duinen. Dat was in een aantal jaar volledig verdwenen. Al langere tijd was ik geen onderdeel meer van de natuur. Ik was slechts een bezoeker die daar niet thuis hoorde. Iemand die de meest wonderbaarlijke natuurverschijnselen over het hoofd zag of niet meer kon waarderen. Uiteindelijk begon ik minder van de natuur te genieten en werden mijn bezoekjes steeds sporadischer. Dat was uiteindelijk de doodsteek voor mijn laatste stukje overgebleven connectie met de natuur.
Tijd voor verandering
Toen ik erkende dat het niet al te best gesteld was met mijn connecties, besloot ik om te gaan onderzoeken hoe ik de verbinding met mezelf, anderen en de natuur weer kon herstellen en versterken. Ik las boeken, wetenschappelijke onderzoeken, keek documentaires en sprak met coaches, experts en instructeurs. Ik ontdekte een hele wereld waar ik ooit wel vaag van gehoord had, maar waarvan ik het bestaan niet officieel erkend had, laat staan de werkzaamheid ervan.
Daarom besloot ik mijzelf als proefkonijn te onderwerpen aan activiteiten die ik gaandeweg leerde kennen. Koud douchen, ademhalingsoefeningen (https://mindcelium.nl/ademhaling/), meditatie, mindfulness (https://mindcelium.nl/mindfulness/), yoga en wandelen op blote voeten.
Ik heb het allemaal geprobeerd en met succes. Binnen enkele maanden had ik genoeg energie om mijn eigen platform op te zetten, Mindcelium. Hier schrijf ik onder andere over de activiteiten die ik heb gedaan om de connectie met mezelf, anderen en de natuur weer te herstellen.
Eerst werken aan onszelf
De visie van Mindcelium is dat er voor iedereen een unieke manier bestaat om die connecties te herstellen en te versterken. Ik geloof dat we vanuit een plek van verbondenheid, vanzelf weer zullen voelen hoe we als samenleving betere keuzes kunnen maken. Want uiteindelijk kunnen we pas écht goede keuzes maken voor de wereld als we eerst leren om de juiste keuzes te maken voor onszelf.
Mindcelium heeft als missie om nieuwsgierige mensen te helpen bij het vinden van een bewuste en gezonde manier van leven, door ze kennis te laten maken met bekende en minder bekende activiteiten om die connecties te versterken. Daarvoor werkt Mindcelium onder andere samen met experts en instructeurs die het platform voorzien van betrouwbare, diepgaande en praktische kennis.
En jij?
Herken jij je een beetje in dit verhaal? En hoe werk jij het liefst aan het versterken van de verbinding met jezelf, anderen en de natuur? Laat het weten in de reacties!
Ik wens je krachtige connecties toe.
Martijn Troch
